(w strzelaniu)

См. также в других словарях:

• strzelec — m II, DB. strzeleclca; W. strzeleclcu a. strzeleclcze; lm M. strzeleclcy, DB. strzeleclców 1. «ten, kto strzela, umie dobrze strzelać» Zawołany, niezrównany, celny strzelec. 2. «żołnierz wyszkolony w strzelaniu z broni palnej; w lm: oddział… …   Słownik języka polskiego

• strzelanie — n I 1. rzecz. od strzelać Strzelanie sportowe, bojowe. Strzelanie przeciwlotnicze. Ćwiczenia w strzelaniu. ∆ Ostre strzelanie «strzelanie ostrymi nabojami (z ładunkiem)» ∆ sport. Strzelanie do rzutków «konkurencja w strzelaniu sportowym,… …   Słownik języka polskiego

• as — I m IV, DB. asa, Ms. asie; lm M. asy 1. «karta do gry, mająca najwyższą wartość w danym kolorze» As karo. As kierowy, treflowy, pikowy. Bić asem atutowym. Wychodzić asem kierowym (a. z asa kierowego). 2. «człowiek celujący w czymś (np. w zawodzie …   Słownik języka polskiego

• ciąć — ndk Xc, tnę, tniesz, tnij, ciął, cięła, cięli, cięty 1. «dzielić jednolitą całość na części, oddzielać coś od jednolitej całości, np. ostrym narzędziem; krajać, ścinać, rozcinać, wycinać» Ciąć materiał nożyczkami. Ciąć bandaż w kawałki, na… …   Słownik języka polskiego

• dziesiątka — ż III, CMs. dziesiątkatce; lm D. dziesiątkatek 1. «dziesięć jedności; liczba 10» Dodawać, odejmować pełnymi dziesiątkami. ∆ Trafić w dziesiątkę «w strzelaniu do tarczy: trafić w środek tarczy, w czarne pole» przen. «wpaść na doskonały pomysł,… …   Słownik języka polskiego

• górować — ndk IV, górowaćruję, górowaćrujesz, górowaćruj, górowaćował 1. «być wyższym od kogoś lub czegoś; być wyżej położonym, wznosić się ponad coś, przewyższać kogoś, coś wzrostem, wysokością» Nad miastem górował komin fabryczny. Topole w parku górowały …   Słownik języka polskiego

• kurkowy — kurkowywi przym. od kurek (zwykle w zn. 2) ∆ hist. Zawody kurkowe «strzelanie do celu, zwykle do koguta wyciętego z blachy lub drewna» ∆ Bractwo, towarzystwo kurkowe «stowarzyszenie strzeleckie w średniowiecznych miastach, którego członkowie… …   Słownik języka polskiego

• łucznictwo — n III, Ms. łucznictwowie, blm «dyscyplina sportowa polegająca na strzelaniu z łuku do tarczy na odległość 30 90 m» …   Słownik języka polskiego

• mistrz — m II, DB. a; lm M. owie, DB. ów 1. «człowiek przewyższający innych umiejętnością czegoś, biegłością w czymś, niedościgniony w jakiejś dziedzinie» Mistrz magii. Mistrz słowa. Mistrz strategii, szermierki. Mistrz w gastronomii, w sztuce łowieckiej …   Słownik języka polskiego

• nastrzelać — dk I, nastrzelaćam, nastrzelaćasz, nastrzelaćają, nastrzelaćaj, nastrzelaćał, nastrzelaćany «strzelając jedno po drugim, wiele zabić» Nastrzelać kuropatw, zajęcy. nastrzelać się «spędzić długi czas na strzelaniu, nasycić się, zmęczyć się… …   Słownik języka polskiego

• ostrzelać — dk I, ostrzelaćam, ostrzelaćasz, ostrzelaćają, ostrzelaćaj, ostrzelaćał, ostrzelaćany ostrzeliwać ndk VIIIb, ostrzelaćwuję, ostrzelaćwujesz, ostrzelaćwuj, ostrzelaćiwał, ostrzelaćiwany 1. «obrzucić pociskami z broni palnej, wielokrotnie strzelić… …   Słownik języka polskiego